گل فشان

در استان سیستان و بلوچستان و در شمال شهر چابهار و دشت کنارک و در 20 کیلو متری روستای کهیر در زمینی صاف، یک تپه کوچک گل فشان به بلندای  50 متر وجود دارد . این اثر طبیعی طی یکی از عوامل مهم مرفولوژیکی  بوجود آمده و نشان دهنده ی  فعالیت های تکنونیکی محل است. به زبان ساده یعنی به علت نزدیکی زیاد این منطقه به اقیانوس هند و همچنین شکل خاص پوسته زمین این ناحیه، پوسته اقیانوس با شیب بسیار تندی در زیر پوسته ی این منطقه به داخل زمین فرو می رود که این امر باعث به وجود آمدن فشارهای زیادی  می گردد. فشار به وجود آمده باعث خروج آب و به همراه آن گل و لای می شود.گلی که از این تپه به بیرون راه یافته به رنگ خاکستری فشرده و سرد میباشد و بخار به همراه ندارد و هنگام خروج گل از ترکیدن حباب صدایی شنیده می شود  که بسیار دلنشین است .گل خروجی از دهانه ی این گلفشان برروی شیب ایجاد شده روی این تپه و از روی گل های قدیمی می لغزد که منظره ای بسیار زیبا و دیدنی را بوجود آورده است.مدت زمان مرحله ای این پدیده نادر 10 تا 15 دقیقه است که این عمل با لرزش خاک اطراف همراه است و گاهی به هنگام خروج گل، صداهایی با انفجار بسیار خفیف از آن به گوش می‌رسد. بیشتر گل‌فشان‌ های ایران در جلگه‌ ساحلی دریای عمان و به خصوص بلوچستان جنوبی متمرکز شده اند و بیشتر آنها نیز فعال هستند، اما فعالیت آنها در فصول مختلف سال نسبت به سال دیگر متغیر  است. گل‌فشان‌ها در میان اهالی  استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان به روشهای گوناگونی تلفظ می‌شود. مردم منطقه شرق بلوچستان گل‌فشان را به لهجه محلی بوتن واهالی شهر چابهار، کهیر و منطقه ی زرآباد آن را گل پاشان و ناپک به معنای ناف زمین یا ناف دریا می نامند .گل فشان ها در بین مردم ساکن در شرق استان هرمزگان نیز به "آب باد" معروف است. ضمنا در مجموع در این منطقه از ایران 20 گل‌فشان وجود دارد که 5 مورد آنها بین بندر جاسک و میناب، 9 مورد بین چابهار و بندر جاسک و 6 مورد دیگر هم بین چابهار و مرز ایران و پاکستان بویژه شمال خلیج گواتر قرار گرفته است. گل فشان های چابهار از زیباترین مناظر طبیعی این جهان هستی است که با جوشش گل از زمین و با جوشش سرد خود یکی از عجایب خلقت را به ما مینمایاند.